Wakacje z psem, pod namiotem (sierpień 2013)

Nastała wiosna, dni robią się dłuższe i coraz cieplejsze. Myślę, że nie tylko ja zaczynam marzyć o letnich wyjazdach, dlatego chciałabym się z Wami podzielić naszymi dwutygodniowymi wakacjami pod namiotem z 2013 roku.

W sierpniu 2013 minęło 9 miesięcy od pojawienia się Janki w moim życiu. Kiedy ją przygarniałam, nie zdawałam sobie sprawy z problemów jakie stwarzał jej charakter, dlatego szybko okazało się, że zostawić mogę ją tylko u mojej siostry Iwonki i nie dłużej niż na kilka dni.

Kiedy zdecydowałam się zostać kierownikiem kolonii zuchowej naszego Hufca, oczywistą sprawą było dla mnie wzięcie ze sobą psa. To, jaki sprawowałam urząd było mi bardzo na rękę – pierwszy raz jechałam jako osoba zajmująca się typową organizacją wypoczynku i nadzorująca pracę wychowawców, więc pierwszy raz miałam nie prowadzić żadnych zajęć z dzieciakami. Mogłam też nie mieszkać w obozie, z czego skrzętnie skorzystałam, przywożąc swój własny namiocik.

Kolonia odbywała się w przeuroczym miejscu – niedaleko wsi Winiec nad jeziorem Ilińskim (KLIK). Uwielbiam całą okolicę! Woda, las, łąki… Jest tu wszystko to, co kocham, a możliwość pokazania tego miejsca psu jest również cudowną alternatywną dla oderwania się od obozowych spraw.

Wyjazd był w sierpniu, dlatego już w maju zaczęłam klatkowanie Janki. Wiedziałam, że bezpieczeństwo psa i wszystkich uczestników obozu jest najważniejsze, dlatego nie wyobrażałam sobie, abym mogła ją zostawić przywiązaną do ławki, drzewa lub namiotu. Nie i już. Janka miała swój azyl w klatce. Dzielnie spędzała w niej czas, kiedy nie było mnie w pobliżu. Schowana w namiocie przed światem, jednocześnie z otwartymi ściankami, by mogła zerkać co dzieje się w okolicy. Janka dobrze zniosła wakacyjne klatkowanie, po każdym spacerze od razu pakowała się do środka. Po kilku dniach przyzwyczaiła się do obozowych odgłosów i większość dnia po prostu przesypiała.

Bałam się, że w nocy będzie czujna, bo nasz namiot stał niedaleko wejścia na teren Zgrupowania oraz przy ścieżce, która prowadziła do pozostałych obozowisk. Za ogrodzeniem przebiegała droga do wsi, więc ruch przy naszym namiocie był jak na autostradzie. Mimo wielu dziwnych odgłosów, masy ludzi, mój pies nieźle reagował na sytuację w której się znalazł. Pańcia dumna!

Jedyne chwile, które spędzałyśmy razem w namiocie, a pies nie musiał być w klatce to noce. Na noc otwierałam klatkę, jednak Janka i tak wybierała ją do spania. Tylko w te chłodniejsze noce pakowała mi się w nogi, ale mój jeden delikatny ruch i uciekała do klatki. Kilka razy udało mi się ją namówić do wejścia pod śpiworek… I to dlatego te wakacje uważam za decydujące w naszej relacji. To właśnie na tym obozie zauważyłam rodzącą się między nami więź i tworzące się przywiązanie.

Janka ani razu nie została puszczona luzem po obozie. Mimo, że w Zgrupowaniu były na stałe dwa inne psy, które mogły biegać luzem, ja nie miałam takiego zaufania do Janki, by dać jej wolną rękę, dlatego cały czas była na smyczy lub lince, a w niektórych sytuacjach również w kagańcu.

No właśnie! Nigdy nie jest tak, jak sobie wymyślimy. Okazało się, że jestem niezbędna w obozie… Dlatego czas jaki planowałam poświęcić mojemu psu został ograniczony do minimum. Kiedy prowadziłam zajęcia, nie brałam ze sobą Janki. Byłam w pracy, odpowiedzialna za dzieciaki, dlatego nie chciałam dzielić swojego czasu również na psa. Kiedy szłam na zajęcia jako osoba dodatkowa, nie prowadząca zajęć, a jedynie „pilnująca porządku”, pozwalałam sobie na towarzystwo Janki, szczególnie w sytuacjach, kiedy szliśmy daleko od obozu, na minimum 4 godziny. Moje dzieciaki mają w głowie chyba tylko jeden obraz Janki.

Powiem Wam, że trafiłam na wspaniałe zuchy – chętne do poznawania nowej wiedzy, ciekawe świata, bardzo cierpliwe i usłuchane! Ta kolonia nie tylko dla mnie i Janki była nowym wyzwaniem szkoleniowym, mam nadzieję, że dzieciaki zapamiętały z niej wiele lekcji dotyczących psiego zachowania.

Już pierwszego dnia wytłumaczyłam im dlaczego Janka w ich obecności jest w kagańcu. Dlaczego nie pozwalam na głaskanie psa i proszę o informację, jeśli ktoś chce do niego podejść. Wytłumaczyłam niektóre sygnały stresu jakie można było u niej zaobserwować i cudownie było widzieć, jak dzieciaki zwracają na to uwagę! Nie było dnia, żebym nie słyszała „uważaj, nie krzycz, bo Janka tutaj jest” albo „zobacz, odwraca głowę/ziewa, chyba się denerwuje, odsuńmy się”. Empatia i szczerość jakimi obdarzone są dzieci jest cudowna! Wiedziałam, że bardzo chcą ją pogłaskać i się z nią pobawić, ale jednocześnie wszelkie uwagi i opowieści o suczce przyjęły z ogromnym zainteresowaniem i szacunkiem.

Co wychodziłam z namiotu to zaraz byłam bombardowana pytaniami:
„Co tam u Janusi?”
„Jak się miewa moja kochana Janeczka?”
„A czy Janka jest już po śniadaniu?”
„Czego się ostatnio Janka nauczyła”
„Czy dzisiaj pokaże nam druhna jej sztuczki?”
„Druhno, a czy dzisiaj będzie ją można pogłaskać?”

No i bach – udało się, Po tygodniu znajomości, moje zuchy miały możliwość by pogłaskać Jankę, ustawiła się do niej kolejka! Każdy podchodził bokiem, kucał i dawał jej smaczki na wyciągniętej dłoni. Jak się później okazało – nie każdy chciał ją głaskać, za to kontakt z psem, podanie smaczków i po prostu bycie przy niej było wystarczające.

Dość szybko rozniosło się w obozie, że Janka umie kilka sztuczek, dlatego pod koniec kolonii urządziłyśmy małe przedstawienie. Wytłumaczyłam dzieciakom jak pracuję ze swoim psem, czym ją nagradzam, w jaki sposób do niej mówię itp. Miałam wrażenie, że pokazuję sztuczki magiczne, bo dzieciaki były oczarowane!

To były wspaniałe dwa tygodnie! Tyle historii o psach chyba nigdy nie słyszałam. Każdy zuch dzielił się ze mną opowieściami o swoich zwierzakach, bo nie każdy miał psa. Mam nadzieję, że po tej kolonii zapamiętali co nieco z tego wszystkiego, co im mówiłam. Janka jest im wdzięczna za empatię, w każdej możliwej sytuacji! Chociażby w tej, kiedy podczas marszu zatrzymywała się by zrobić siku, a cała kolumna stawała i było słychać dziecięcy szmer „ej, czekajcie, stójcie, Janeczka robi siusiu, musimy poczekać!”.

Muszę też wspomnieć o kilku sytuacjach, w których moi przyjaciele stanęli na wysokości zadania, zupełnie bezinteresownie. Ponieważ jedno dziecko bardzo nam się rozchorowało, zostało odwiezione do szpitala. W Ostródzie spędziłam kilka dni po kilka godzin i w czasie mojej nieobecności, moi przyjaciele jednego dnia zabrali Jankę na spacer, a kolejnego nawet wystawili jej klatkę pod pobliskie drzewko, gdyż było tak gorąco, że namiot okropnie się nagrzał. Nikt tak nie miotał piłkami jak Kasia, nikt nie był tak „obojętny” na urok Janki jak Karol. Ania zawsze była przytomna i trzymała rękę na pulsie, a Boguś zasypywał mnie mnóstwem pytań. Dziękuję Wam za tę kolonię!

To były naprawdę fantastyczne wakacje!

Kilka rad i sugestii:

Bardzo chciałabym powtórzyć wypad pod namiot z psem, tym razem typowo rekreacyjny.

Już wiem, że klatka jest świetnym rozwiązaniem. Wiem też, że puszkowe jedzenie zupełnie się nie sprawdza i jeśli ktoś musi karmić psa mokrą karmą, to polecam saszetki. Mój pies przeskoczył z puszek Animondy na saszetki psiego fast foodu, które znalazłam w wiejskim sklepiku. Na szczęście nie zauważyłam problemów żołądkowych.

Jeśli szykuje nam się wypad nad jezioro – polecam wzięcie osobnego ręcznika dla psa oraz kilka kompletów szelek i obroży, żeby mieć na zmianę. Ja miałam też krótką i długą smycz, a także linkę 5 i 10-metrową.