100 dni ciężkiej pracy – podsumowanie

24 listopada 2014 opublikowałam post o naszym studniowym wyzwaniu (KLIK), dziś mija jego ostatni dzień, więc to najwyższa pora aby opisać czego udało nam się dokonać.

Nie ma co czekać – jedziemy z listą!

1. SZARPANIE to coś, co często jest traktowane po
macoszemu. Niektórzy w ogóle nie doceniają ile dzięki temu można
osiągnąć! Szarpanie zacieśnia relacje z psem i jest świetną nagrodą.
Wzmacnia w psie poczucie wartości, zwiększa pewność siebie… Tylko,
trzeba się trzymać pewnych zasad.

Po pierwsze – w wielkiej ekscytacji Janka łapie mnie za dłonie, nie robi
tego mocno, ale jest nieuważna i kilkukrotnie oberwałam od niej zębem.
Dodatkowo wybiera sobie zabawki, jedne lubi bardziej, innych się
brzydzi, a ja chcę, by szarpała się tym, co jej zaproponuję. Muszę też
znaleźć złoty środek między skupieniem a emocjami, bo czasem bardzo
szybko się pobudza, przez co momentalnie się gasi i rozprasza. Dodatkowo
nie w każdych warunkach się ze mną szarpie, a chciałabym by robiła to
zawsze i wszędzie.

Jest dobrze! Janka bardziej uważa gdzie łapie za szarpak, choć nadal ma tendencje do łapania blisko dłoni. Nie muszę już jednak piszczeć, wystarczy ciche „aj” i puszcza zabawkę. Często szarpiemy się w nagrodę po zadaniu, które wymagało od niej sporo cierpliwości. Szarpanie jest też rozładowaniem jankowych emocji, jednak nadal nie umiem jej przekonać by szarpała się ze mną w bardzo stresujących sytuacjach (huk itp.).

2. ZABAWA CZYMKOLWIEK jest nawiązaniem do punktu wyżej –
Janka nie tylko wybiera sobie szarpaczki, które bardziej kocha, ale to
samo robi z piłeczkami. Mam nadzieję, że jak uda nam się opanować
szarpanie czymkolwiek, tak i ten punkt jakoś gładko nam przejdzie.
Dodatkowo tutaj chciałabym wprowadzić jedzenie i płynne przechodzenie
między zabawką a jedzeniem. Na zabawkę Janka pracuje w większym
pobudzeniu, przy jedzeniu bardziej się skupia i to ono często wchodzi do
ćwiczeń wtedy, kiedy zabawka jest już ignorowana. Super byłoby, gdyby
te dwie rzeczy były dla niej tak samo istotne, a ostatecznie ważne tylko
to, że robi coś ze mną.

No kochani – widzę tu duży postęp! Do tej pory, jeśli miałam ze sobą piłkę, za która Janka nie przepadała, mogłam ją błagać by ją aportowała. Dziś rzucam jej praktycznie cokolwiek i wiem, że mi to przyniesie. Oczywiście piłki które wielbi może przynosić nawet 10 razy z rzędu, a piłki, za którymi nie przepada lub są dziwną nowością, przyniesie może ze 3 razy… Dla mnie to i tak wielki sukces.

3. REZYGNACJA daje nam wielkie pole do popisu i chyba
miesiące ciężkiej pracy. Celem jaki chciałabym osiągnąć jest
ignorowanie psów, które wydają się prowokować Jankę. Celem pośrednim
jest rezygnacja z wypatrywania kotów (mamy takie miejsce na osiedlu) i
rezygnacja z pogoni za Zorką, która chce się pobawić samodzielnie.
Dodatkowo jest to fajny wstęp do następnego punktu i świetny fundament
do idealnego przywołania.

Raz jest lepiej, raz gorzej. Ten punkt chyba ciągle będziemy ćwiczyć. Muszę przyznać, że kilkukrotnie Janka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, jej reakcje na psy są coraz lepsze i naprawdę liczę na to, że za kilka lat i ten problem uda nam się przepracować. Koty? Raz potrafi minąć to miejsce w pełnym skupieniu na mnie, raz nie widzi świata poza zapachami, a raz idzie jakby było to każde inne miejsce na osiedlu, dlatego liczę na to, że z czasem jej zobojętnieje.

4. SKUPIANIE to podstawa. Od tego w sumie zaczęłyśmy naszą
wspólną treningową przygodę i jest to coś, co ostatnio bardzo
zaniedbałam. Janka jest wrażliwa, dlatego skupianie ćwiczę na nowo,
malutkimi krokami, bardzo wolno dokładając nowe rozproszenia. Skupianie
pomaga nam w ignorowaniu innych psów, ale inne psy wiążą się z ogromnymi emocjami u Janki, dlatego nie wiem, czy uda nam się uporać z tym w 100 dni.

Jest fajnie! Zawsze może być lepiej, jednak podoba mi się to, co udało nam się uzyskać przez te 100 dni. Na pewno nie zaniecham dalszej pracy w tym temacie.

5. ODWRÓT to nowa rzecz jaką wprowadziłam mniej więcej dwa
tygodnie temu i w efekcie chcę ją wykorzystać w unikaniu psów, których
nie lubimy lub wywołują w nas mieszane uczucia. Zamiast ciągnąć Jankę na
trawnik (napinać smycz) lub zmuszać ją do minięcia się z psem,
wprowadziłam komendę „zwrot”, która ma być wykonywana automatycznie i pomagać nam w uniknięciu niechcianej interakcji z innym psem. Liczę na to, że rezygnacja, skupianie i odwrót ostatecznie spowodują chowanie się Janki za moimi nogami i spokojne przeczekanie trudnych dla niej sytuacji.

Ta komenda sprawdza się wyśmienicie! Jestem bardzo zadowolona, że ją wprowadziłam. Kilkukrotnie utrzymała jankowego irokeza w uśpieniu.

6. POZOWANIE to takie moje „widzimisię”. Janeczka boi
się mojego telefonu i aparatu, jedyne zdjęcia jakie udaje jej się zrobić
to z zaskoczenia lub robione przez kogoś innego, a i tak często wygląda
na nich jakby była bita i maltretowana… Wiadomo – każdy psiarz
uwielbia fotografować swojego psa, dlatego chciałabym odczulić Jankę na
aparat. Pracujemy nad tym w sumie od początku, bo kiedyś jak wyciągałam
aparat to wciskała mi się w nogi, a dziś potrafi chwilę usiedzieć,
jednak wiem, że nie jest to dla niej komfortowe. Nie chcę rezygnować z
robienia jej zdjęć, dlatego chcę jej pokazać, że aparat nie gryzie.

Widać progres! To jest niesamowite jak jej zachowanie zmieniło się w ciągu dwóch lat, a te 100 dni były jedynie szlifowaniem i upewnieniem się, że da się to zrobić! Jestem gotowa na wprowadzenie komendy „pozuj”, czyli target obiektywu wzrokiem. Nadal (szczególnie na dworze) Janka nie jest pewna aparatu, jednak w domu mamy już praktycznie 100% sukces.

7. NICNIEROBIENIE jest trudne… Bardzo trudne! I choć w
domu nie mam z Janką problemów, tak na spacerach i treningach jest
tragedia. Musimy być w ciągłym ruchu i jakikolwiek postój wiąże się z
piszczącym i cierpiącym męki psem. A już nie daj boże ktoś obok nas
ćwiczy, aportuje, sztuczkuje! Oj oj, mózg Janki wtedy paruje, a
frustracja rośnie z każdą chwilą. Myślę, że nauka odpoczywania może nam
zająć dużo więcej czasu niż 100 dni, szczególnie, że w tej chwili nie
biorę udziału w żadnych szkoleniach, więc i pole do praktyki trochę się
zmniejsza. Może to i dobrze, bo warto takie ćwiczenia zacząć w domu i
powoli wychodzić z nimi na spacery.

Mój boże… Ten temat chyba powinnam przemilczeć. Wydawało mi się, że Janka zaczyna ogarniać… Ale od kilku dni łazi po domu i piszczy. Nie umie się położyć i spać, tylko się nakręca. Sztuczkuje sama z siebie, paca mnie łapą, PACZY SIĘ. No zwariować idzie! W tym temacie czeka nas jeszcze dużo pracy!